《游土山示蔡天启秘校》拼音版

宋代王安石

yóushānshìcàitiānxiào--wángānshí

dìnglínkànshānjìnnǎizàiméijié

shuíwèiqínhuái广guǎngzhèngcángdié

cháowǎngbèiqiángdēngshè

càihóuwénzhījiànliǎngjiá

ānzhuīliǎngqíngxié

liǎnshūnángguǒfànsuíyào

xiāoxiāoālánruòlǎoshānxié

zhōngkōngkuàngsǔndiāojié

shēngtángkuòzhǔkǎoshuígǎnzhé

tuóxiègōngjiācángguǒjiǔ穿chuānjié

bǎijīnmǎijiǔlǎojīnxíng

miǎn怀huáidōngshānshèngjiànchóudié

shíguólèiluǎnchǔxiàxuèchángdié

wàishíbèijiāngěngzhōngréngfèidiàoxiè

gōngnéngjuémèngdié

huánwēnshìjiānfāngtiānyàn

qiěhuǎnjiǔníngdāngkuàijié

zāidòushāorénsàngjīnqiè

wàngyán齿chǐzhékānshǐdié

shāngxīnxīnchéngdàiguīzhōngnánqiè

piàoyáochéngzhōushàngxiǎng

qiānqiūlǒngdōngyuèzhǎngzhào西zhōudié

huáchùzhuōkuíshà

suìjīnliànglíngluòsuíqiū

hǎoshìsuǒchuánwánkōngcánshūtiē

qīngtánmiǎochénhuǎngjiē

dōngyánghóusūnshǎoxiǎotóngqiè

guānchūlǐnghǎiyǎngshìfēiyuāndiǎn

qióngguīfàngkuǎnduàngāotíngyuǎndié

qiānjīnzhǒujiànzhemàoěrcái

shùchuánwēibàiwèichuīchén

suīgāodǐngshàngyǒugēng

zòngyánpíngshēngxiāngshìkāixiào

hándānzhěnshàngshìqiěyǐnqiětiánliè

huòhūnmiánwěihuòwàngzǒuchāoliè

huòjiàohàoérqǐnhuòéryǎn

xìngzāitóngshèngshítiánlǎoāntiē

niúbǎojiànrǎngshèngdànjiá

zhuīliánshuāijìnfāng

qiángtōushìzhōngchóudié

suītiānmínyǒuxièjiēzhé

wēngjīnpínérjìngnèifēi

shuāijīnsuìtǎngmèngxié

wěituìhènérzhǎngliè

wēngsuī齿chǐzhǎngwèijiànbáiniè

zhùwēngshàngnánlǎoshēngguīshànshè

jiǔliúwèiniánshǎoliǎngtièniè

shùhuǒháixiāomíngshè

càihóuxióngjùnshìxīnliǎoxíngdié

shínéngfēikòngkuàiruòlíngxiá

wèiqiānjiānwǎnjǐnxiāngniè

liàngjiāopèinéngxié

王安石简介

唐代·王安石的简介

王安石

王安石(1021年12月18日-1086年5月21日),字介甫,号半山,谥文,封荆国公。世人又称王荆公。汉族,北宋抚州临川人(今江西省抚州市临川区邓家巷人),中国北宋著名政治家、思想家、文学家、改革家,唐宋八大家之一。欧阳修称赞王安石:“翰林风月三千首,吏部文章二百年。老去自怜心尚在,后来谁与子争先。”传世文集有《王临川集》、《临川集拾遗》等。其诗文各体兼擅,词虽不多,但亦擅长,且有名作《桂枝香》等。而王荆公最得世人哄传之诗句莫过于《泊船瓜洲》中的“春风又绿江南岸,明月何时照我还。”

...〔 ► 王安石的诗(1607篇)